सयाजीरावांनी सारे प्रशिक्षण घेतले व ते गादीवर बसले. ते पुरोगामी राजा म्हणून ओळखले जातात. त्यांच्या कार्याचे किती गुण गावेत. त्यांच्या हातून घडलेल्या कार्यामुळे भारताला एक नवीन संदेश मिळाला होता. त्यांनी सर्वप्रथम प्राथमिक शिक्षण सक्तीचे केले.

ह्यासाठी अत्यंत कडक कायदे बनवले व त्याची अमंलबजावणी देखील करण्यात आली. शिक्षण घेतल्यानेच माणसाचे भले होते हे त्यांना ठाऊक होते. यामुळेच हा शिक्षणाचा घाट त्यांनी घातला होता. त्यांच्या बडोद्याच्या राज्यात त्यांनी बरेच आर्थिक सुधार केले.

आज जी आपण बँक ऑफ बडोदा बघतो ती सयाजीरावांनीच २० जुलै १९०८ साली सुरू केली होती. अशा काही सुधारणांसोबत त्यांनी प्रशासकीय कामांची देखील विभागणी केली. लोक नेमले आणि उत्तम प्रशासन निर्माण केले. राज्याला व राज्यातील रयतेला आधार असतो तो न्यायाचा. म्हणूनच सयाजीरावांनी न्यायव्यवस्था सक्षम केली. ग्रामपंचायत त्यांनी पुनर्जीवित केली.

ज्यांना औद्योगिक क्षेत्रात शिक्षण घ्यायचे असेल त्यांच्यासाठी महाराजांनी ‘कलाभुवन’ निर्माण केले. ज्यांना संस्कृत ग्रंथांमध्ये रस आहे त्यांच्यासाठी ‘प्राच्य विद्यामंदिर’ निर्माण केले. ह्यासोबतच राज्यात साक्षरता वाढावी म्हणून शाळा चालू केल्या आणि वाचन वाढावे म्हणून अनेक वाचनालये महाराजांनी चालू केली.

उन्नतीसाठी आधी समाजात सुधार व्हावा लागतो. म्हणूनच पुरोगामी विचारांच्या सयाजीरावांनी चुकीच्या गोष्टींचे खंडन केले आणि एक आदर्श समाज बनवण्याचे कार्य केले. त्यांनी बालविवाहाला विरोध केला. कन्या विक्री खरेदीवर बंदी आणली.

विधवांच्या पुनर्विवाहासाठी कार्य केले सोबतच अस्पृश्यता निवारण केले. जातिभेद संपवला. हरिजनांसाठी विशेष अशा १८ शाळा उभ्या केल्या डॉ. बाबासाहेब आंबेडकरांना सयाजीरावांनी शिष्यवृत्ती दिली होती व नंतर उत्तम पदावर नोकरी दिली होती. सयाजीरावांचे विचार खूप प्रगत होते. घटस्फोटाचा कायदा त्यांच्या राज्यात आधी अमलात आणला गेला.

बडोदा शहर चांगले ठिकाण बनवण्यात देखील सायजीरावांचा हात आहे. त्यांनी अनेक वस्तूसंग्रहालयांची स्थापना केली. लक्ष्मी विलास पॅलेस, श्री सयाजी रुग्णालय, नजरबाज राजवाडा इत्यादी वास्तू त्यांनी उभारल्या. लाल झेंड्यावर मुकुट आणि तलवार असा बडोद्याचा ध्वज होता.

ह्या ध्वजाखाली सयाजीरावांनी सर्वसामान्यांचे राज्य प्रस्थापित केले होते. सयाजीरावांचे मुंबई इथे ६ फेब्रुवारी १९३९ ला निधन झाले. आज देखील सयाजीरावांच्या विचारांची आणि कृतींची भारताला गरज आहे. अशा कल्याणकारी राजाला वंदन!

अर्थात मक्केच्या काबे इतके पवित्र असणाऱ्या वडीलांना ह्या औरंगजेबाने अटक केली. जणू मक्क्याला आग लागावी इतके मोठे ते पाप होते. ह्या औरंगजेबाने स्वतःच्या बापाला कैद करून बादशाहपद बळकावले. शहाजहानसाठी त्याने एक खोली ठेवली होती, त्या बाहेर शहाजहानला येण्यास बंदी होती.

केवळ त्या खोलीतून ताजमहाल दिसायचा इतकेच काय ते सुख. औरंगजेबाने धूप अंगाऱ्यात विष मिसळून त्याचा उबारा स्वतःच्या बापाला दिला होता. इतकेच नाही तर स्वतःच्या सख्या भावाला ह्या क्रूर औरंग्याने मारले होते. एकाच आईच्या पोटी जन्म घेऊन तो भावाच्या जीवावर उठला होता.

दारा शिकोह हा औरंगजेबाचा मोठा भाऊ हिंदू मुसलमानास समतेची वागणूक द्यायचा. त्याने अनेक हिंदू धर्मग्रंथ फारसीमध्ये अनुवादित करत चांगले हितसंबंधही जोडले होते. पण त्यालाही औरंगजेबाने मारले. शिवाय आपल्या बापासमोर सख्ख्या काकाचा गळा दाबत त्याचा जीव घेतला ते वेगळेच. 

भूषण म्हणतो, ‘हे औरंगजेबा तुझ्या दुसऱ्या भावाला मुरादबक्ष ह्यास कुराणाची शपथ घेऊन तू दगा न देण्याचे वचन दिले होते. पण तरी छलकपट करत तू त्यासही कैद केलेस.

अश्या खोट्या शपथा घेऊन पाप करत तू हे पादशाहीचे पद मिळवले आहे.’ दरबारात सारे लोक हे ऐकून थक्क झाले होते पुढे काय होईल ह्याची कोणालाच कल्पना नव्हती. तोच कवी भूषणाने पुढचे छंद गण्यास सुरुवात केली.

भूषण म्हणतो हा औरंगजेब सकाळी जपमाळ घेऊन अल्लाहची आराधना करतो ते सारे कपट आहे. टोप्या आणि चादरी विणून मानवतावादी कोणीही होत नसतं. हा जपमाळेत देवाचे नाही कपटाचेच जप करतो. आग्ऱ्यात दारा शिकोह ह्यास औरंग्याने चिणून मारले आपल्या बापजाद्यांचे तख्त लबाडीने बळकावले.

शेवटच्या छंदात भूषण म्हणतो,

अर्थात चारचौघांचे ऐकून ह्या औरंग्याने स्वतःच्याच लोकांना हत्तीच्या पायी दिलेले आहे. आणि हा धर्माचा आव तर असा आणतो की, असे वाटते जणू शंभर उंदीर खाऊन मांजर तपालाच बसली आहे.

इथून भूषणाने आपली सुटका करून घेतली मात्र औरंग्याला त्याची जागा आपल्या प्रतिभावान वाणीतून त्याने दाखवून दिली. काही इतिहासकार ह्या कथेला आख्यायिका मानतात पण त्यामागचा हेतू हाच की चुकीच्या गोष्टींना सुज्ञ माणसाने विरोध केलाच पाहिजे.

औरंगजेब तेव्हा पण होता आणि आजही लोकांच्या वृत्तीमध्ये आहे. केवळ कवी भूषण बनून गर्जना करायची आहे. चुकीला चूक म्हणण्यात कसलेच न्यूनगंड नसावे. ज्या काळात औरंगजेबासारखा कट्टर व्यक्ती असताना भूषणाला छंद म्हणताना भीती वाटली नाही,

आपण तर शिवरायांच्याच स्वराज्यातले व मातीतले आहोत. औरंगजेबासारख्या दुष्ट प्रवृत्तींना विरोध करत आपणही हे धाडस दाखवले पाहिजे.

कारण आपला माथा टेकतो तो केवळ शिवप्रभूंच्या समाधी पुढे. इथे मान वाकवली की आयुष्यभर ताठ मानेने जगता येते. म्हणूनच ताठ मानेने जगत चुकीच्या गोष्टींविरुद्ध वाचा फोडायची असते. बरोबर ना? या विषयी आपले मत काय आहे ते कमेंट करून नक्की सांगा.

जिझियाचे प्रारूप असे होते – मुसलमानेतरांनी धार्मिक स्थळे बांधायची नाहीत, जुने तुटलेले मंदिर पुन्हा बांधायचे नाही; मुसलमान लोक त्यांच्या यात्रेदरम्यान इतरांच्या मंदिरात राहू शकतील;

मुसलमान व्यक्ती गैरमुसलमानाच्या घरी ३ दिवस सहज म्हणून राहू शकतो; त्या तीन दिवसात त्याने केलेले काम गुन्हा मानला जाणार नाही;

मुसलमानेतरांनी कोणती सभा घेतली तर त्यात मुसलमान येऊ शकतात; इतरांनी आपल्या मुलामुलींची नावे मुसलमानांप्रमाणे ठेवायची नाहीत; इतरांनी मुसलमानांप्रमाणे कपडे घालायचे नाहीत; घोडा वापरायचा असेल तर त्याला लगाम व खोगीर लावायचे नाही;

धनुष्यबाण व तलवार चालवायची नाही; त्यांनी दारू प्यायची नाही व अंगठी देखील घालायची नाही; जुना पोशाख बदलायचा नाही; स्वतःचे सण उत्सव साजरे करायचे नाहीत;

इतकेच काय तर घरातील कोणाचे निधन झाले तर त्याचे प्रेत कब्रस्तानात आणायचे नाही; त्या व्यक्तीसाठी शोक करीत बसायचे नाही; हेरांना मदत करायची नाही व मुसलमान असणाऱ्या लोकांना स्वतःकडे नोकर म्हणून ठेवायचे नाही.

हा कर अकबराच्या काळात पण होता, त्याने तो काढून टाकला होता. त्याने तो कर हिंदूंच्या भावनेचा आदर करत काढला की बहुसंख्यांकांच्या दबावात काढला हा अभ्यासाचा विषय आहे. अकबराच्या दरबारात तसे अनेक लोक हिंदू होते.

त्यामुळे कदाचित अडचण आली असणार. शिवाय अकबर हिंदू मुसलमान असे भेद करत नव्हता असे काही जाणकार सांगतात. हा कदाचित त्याच गोष्टीचा परिणाम असू शकतो.

मात्र त्याचा पणतू औरंगजेब ह्याने हा कर पुनर्जीवित केला होता. ह्याच्या डोक्यात धर्मांधतेचे खुळ होतेच मुळी. तो स्वतःला आलमगीर म्हणवून घ्यायचा म्हणजेच आलम (संपूर्ण) दुनियचे राजा.

त्यात ‘आलमगीर जिंदा पिर’ अशी त्याची घोषणा सारे पगारी नोकर त्याच्या आनंदासाठी देत असायचे. ह्याने २ एप्रिल १६७९ ला हा कर लावण्यास सुरुवात केली होती. आचार्य गोपालदास ह्यांनी कर भरण्यास नकार दिल्याने त्यांना भर दरबारात ह्या औरंगजेबाने मारले होते.

शिवरायांना हे समजताच त्यांनी औरंगजेबास पत्र धाडले. काही इतिहासकार हे पत्र मानत नाहीत. मात्र त्यात शिवराय स्पष्टपणे औरंगजेबाला खडे बोल सुनावतात. तुम्ही हिंदूंवर कर लावला ह्याचा अर्थ तुमचा खजिना रिकामा झाला का?

असे म्हणत महाराजांनी औरंगजेबाला अकबराचे उदाहरण दिले. शिवाय एकाच देवाची आपण सारी लेकरे आहोत. कोणी बांग देतो तर कोणी घंटानाद करतो. ह्यांच्यात भेद केला तर त्या ईश्वराच्या निर्मितीवर डाग लावण्यासारखे आहे. असे ह्या पत्रात महाराजांनी म्हटले आहे.

पुढे मात्र हा कर औरंगजेबाच्या नातवाने जहाँदर शाह याने बंद केला. तसा ही ह्या कराचा फटका स्वराज्याला बसलाच नव्हता. त्यामुळे तो चालू असून बंद असल्यासारखाच होता.

मात्र ह्यातून औरंगजेबाच्या विकृतीचे दर्शन घडते. ह्याने केवळ हिंदूंना नाही तर मुसलमानांना देखील त्रास दिला होता. चक्क मुसलमानांच्या दाढीची लांबी मोजण्याकरिता ह्या औरंगजेबाने पगारी लोक ठेवले होते.

औरंगजेबाच्या कबरी पुढे डोकं टेकवणाऱ्यांवर त्या काळात अन्याय झाला असता तर कदाचित औरंगजेबाची कबर बांधायची माणुसकी सुद्धा कोणी दाखवली नसती.

पण आजच्या लोकांना औरंगजेब कसा होता हे माहित असून सुद्धा त्याच्यापुढे नतमस्तक होतात. यामुळे सामाजिक तेढ निर्माण होते, याची जाणीव प्रत्येकाला असली पाहिजे. आपलं यावर काय मत आहे आम्हाला नक्की कमेंट करून सांगा.

दुसऱ्या महायुद्धाच्या विरामानंतर इंग्लंडमध्ये ‘क्लेमेंट ऍटली’ हे ब्रिटिश पंतप्रधानपदी बसले. इंग्लंडकडून भारताकडे सत्ता देण्याची प्रक्रिया गतिमान करण्यासाठी ‘माउंटबॅटन’ यांची भारतात व्हाइसरॉय म्हणून नियुक्ती केली.

त्यांनी एक योजना मांडली, ज्यात भारतातील तत्कालीन राज्ये स्वतंत्र ठेवून वेगवेगळी ठेवायची आणि त्यांना ‘संविधान सभेत’ सामील व्हायचे की नाही, हे निवडण्याची मुभा द्यावी, असा प्रस्ताव मांडला, त्याला जवाहरलाल नेहरूंनी विरोध केला तेव्हा माउंटबॅटननी ती योजना रद्द केली.

त्यांच्या या योजनेला ‘डिकी बर्ड योजना’ किंवा ‘भारताचे बाल्कनीकरण योजना’ असं म्हणतात. पुढे त्यांनी ३ जूनची योजना आणली.

३ जूनच्या योजनेत घोषित करण्यात आले की, भारत स्वतंत्र झाल्यानंतर दोन राष्ट्रांमध्ये विभागला जाईल – भारत आणि पाकिस्तान. १५ ऑगस्ट १९४७ रोजी विभाजन लागू झाले.

याच योजनेत फाळणीच्या तत्त्वांचा समावेश होता आणि भारत आणि पाकिस्तान या दोन्ही देशांना स्वायत्तता आणि सार्वभौमत्व दिले गेले.

तसेच राष्ट्रांना स्वतःची राज्यघटना तयार करण्याचा अधिकार दिला गेला. डिकी बर्ड योजनेपेक्षा वेगळी असणारी ही योजना काँग्रेस आणि मुस्लिम लीग या दोन्ही पक्षांनी स्वीकारली.

१९४७ चा भारतीय स्वातंत्र्य कायदा, जो ब्रिटिश संसदेत मंजूर झाला आणि १८ जुलै १९४७ रोजी त्यास शाही संमती प्राप्त झाली, तो माउंटबॅटन योजनेच्या आधारे तयार करण्यात आला.

या योजनेनुसार, ब्रिटीश सम्राट यापुढे ‘भारताचा सम्राट’ ही पदवी वापरणार नाही आणि ब्रिटीश पार्लमेंट दोन राष्ट्रांपैकी एकावर बंधनकारक असेल असा कोणताही कायदा करू शकत नाही.

नवीन राज्यघटना तयार होईपर्यंत गव्हर्नर-जनरलला म्हणजे माउंटबॅटनना घटनात्मक प्रमुख म्हणजे राष्ट्रपतींप्रमाणे बनवण्यात आले. या योजनेचा एक भाग म्हणून राष्ट्रांच्या संविधान सभांनी संमत केलेल्या कायद्यांना मान्यता देण्यासाठी त्याला जबाबदार धरण्यात आले.

फाळणीनंतर काय झाला परिणाम?

फाळणीमुळे दंगली, मोठ्या प्रमाणावर जीवितहानी आणि स्थलांतराची प्रचंड लाट निर्माण झाली. मुस्लिम पाकिस्तानच्या दिशेने आणि हिंदू आणि शीख भारताच्या दिशेने असे लाखो लोक त्यांना सुरक्षिततेतची अपेक्षा असलेल्या ठिकाणी गेले. पायी, बैलगाडीत आणि रेल्वेने प्रवास करत करत अंदाजे १ कोटी ६० लाख लोक विस्थापित झाले.

फाळणीनंतर मृतांची संख्या २० लाखांपर्यंत गेली होती. अनेक जण दोन धर्मियांच्या हत्याकांडात मेले तर काही जणांना त्यांच्या स्वतःच्या कुटुंबीयांनी निर्वासित शिबिरांमध्ये पसरलेल्या संसर्गजन्य रोगांच्या साथीत मरण्यासाठी सोडून दिले. लाखो महिलांचे बलात्कार किंवा अपहरण करून त्यांचे हालहाल केले गेले.

फाळणीचा आणखी एक अनपेक्षित परिणाम असा झाला की, पाकिस्तानची लोकसंख्या मूळच्या अपेक्षेपेक्षा धार्मिकदृष्ट्या एकसंध झाली.

मुस्लिम लीगच्या नेत्यांनी असे गृहीत धरले होते की, पाकिस्तानमध्ये मोठ्या प्रमाणात गैर-मुस्लिम लोकसंख्या असेल, ज्यांच्या उपस्थितीमुळे भारतात राहिलेल्या मुस्लिमांचे स्थान सुरक्षित होईल.

परंतु पश्चिम पाकिस्तानमध्ये, १९५१ साली बिगर मुस्लिम अल्पसंख्याक हे एकूण लोकसंख्येच्या केवळ १.६% होते. तर पूर्व पाकिस्तान आताच्या बांगलादेशमध्ये २२% होते.

त्यानंतर दोन्ही देशांना फाळणीनंतर आलेल्या निर्वासितांना सामावून घेण्यात आणि त्यांचे पुनर्वसन करण्यात मोठ्या समस्यांचा सामना करावा लागला.

१९४७-४८ मध्ये जम्मू आणि काश्मीरच्या विवादित प्रदेशाबाबत दोन राज्यांमध्ये युद्ध झाल्यानंतर निर्वासितांची संख्या अजूनच वाढली.

६० च्या दशकाच्या उत्तरार्धातही स्थलांतरित झालेल्या लोकांच्या झुंडी भारतात येतच होत्या. जातीय तणावाच्या नंतरच्या संघर्षांनी आणखी चळवळ निर्माण केली.

फाळणीमुळे भारत छोट्या छोट्या तुकड्यांमध्ये विभागला न जाता एकसंध राहिला हे जरी खरं असलं तरी फाळणी ही भारताच्या इतिहासातली कायमची भळभळती जखम बनून राहणार आहे.

एसआयपी म्हणजे सिस्टेमॅटिक इन्वेस्टमेंट प्लॅन. ही एक पद्धतशीर गुंतवणूक योजना असून ही कोणतीही स्कीम नाही. हे गुंतवणूक करण्याचे एक माध्यम आहे ज्यामध्ये एक ठराविक रक्कम एका ठराविक दिवशी आपल्या गुंतवणुकीत जोडली जात असते.

उदाहरणार्थ आपल्याकडे १२,००० रुपये आहेत. आपण हे सगळे पैसे एखाद्या म्युच्युअल फंड मध्ये सरसकट गुंतवू शकतो आणि जर तेच १२,००० जर आपण महिन्याला १००० अशा पद्धतशीरपणे एक वर्षासाठी गुंतवत राहिलो तर ती होईल एसआयपी म्हणजेच पद्धतशीर गुंतवणूक योजना.

तसे पाहायला गेले तर ही अगदीच साधी, सोपी आणि सरळ योजनपद्धती आहे. ज्याची प्रक्रिया योग्यरित्या जाणून घेऊन गुंतवणूक केली तर त्याचा चांगला फायदा आयुष्यभरासाठी होऊ शकतो.

• एसआयपी मध्ये किती रक्कम गुंतवू शकतो ?

यामध्ये गुंतवणूकदार कमीतकमी रक्कम सातत्याने गुंतवू शकतो. म्हणजेच यामध्ये ५०० रुपयांपासून देखील एसआयपी चालू करता येऊ शकते.

काही फंड तर ५०० पेक्षा सुद्धा कमी गुंतवणूक करण्याची मुभा देतात. मुख्य म्हणजे इथे अमुक एक रक्कम भरायचीच असे बंधन नसते. त्यामुळे इथे जास्तीत जास्त त्याच्या मर्जीनुसार कोणत्याही रकमेची गुंतवणूक करू शकतो.

• एसआयपीचा कालावधी किती असतो ?

गुंतवणूकदाराला आपली एसआयपी एक वर्षासाठी, दोन वर्षासाठी, पाच किंवा दहा वर्षांसाठी किंवा जोपर्यंत तो स्वतः एसआयपी बंद करत नाही तोपर्यंत एसआयपी चालू ठेवता येते.

• एसआयपीचे फायदे काय आहेत ?

१. अधिक परतावा (Good return on investment)

म्युच्युअल फंडच्या एसआयपी प्लॅनमध्ये काही काळानंतरच आपल्याला गुंतवणुकीवर चांगला परतावा मिळाल्याचे दिसून येते.

परंतु जर दीर्घ कालावधीसाठी एसआयपी केली गेली तर मात्र अधिक परतावा मिळालेला दिसून येतो. किमान पाच वर्षांपेक्षा अधिक एसआयपी केली तर चांगला फायदा मिळतो.

२. एसआयपी मधील लवचिकता (Flexibility in SIP)

गुंतवणूकदार कधीही आपले पैसे काढून घेऊ शकतो. तसेच गुंतवणूकदार आपला एसआयपी प्लॅन हवा असेल तेव्हा थांबवू शकतो. एसआयपी मधील पैसे काढून घेऊ शकतो किंवा अजून नवीन पैशांची गुंतवणूक करू शकतो.

३. कमी प्रमाणातील जोखीम (Low risk SIP)

जर गुंतवणूकदार इक्विटी फंडमध्ये आपल्या पैशांची गुंतवणूक करत असेल तर तिथे एकाच बाजारभाव चक्रात गुंतवणूकदाराचे पैसे गुंतवले जात नाहीत.

तसेच दीर्घकालीन एसआयपी मध्ये वेगवेगळ्या किमतींवर युनिट्स खरेदी केले जातात. शेवटी बाजार भावाची सरासरी काढली जाते ज्याचा जास्त नकारात्मक प्रभाव पडताना दिसून येत नाही. (फारसा तोटा होत नाही)

४. किमान रकमेतील गुंतवणूक (minimum investment in SIP)

अगदी कमीत कमी रकमेत देखील आपण आपल्या म्युचुअल फंडमध्ये गुंतवणूक करण्यास सुरुवात करू शकतो. विद्यार्थी असो, गृहिणी असो किंवा एखादा उद्योगपती असो सगळ्यांसाठी हा उत्तम मार्ग आहे.

ही होती अत्यंत आवश्यक आणि गरजेची असणारी एसआयपी संबधित माहिती. जर तुम्हालाही यात गुंतवणूक करायची असेल तर

आपण जवळच्या कोणत्याही Mutual Fund Broker किंवा ऑनलाईन पद्धतीने सुद्धा एसआयपी चालू करू शकता. मात्र, सगळी माहिती, कागदपत्रे पाहूनच गुंतवणूक करा आणि आपले भविष्य सुरक्षित करा.

क्रेडिट कार्ड हे एक सोयीचे साधन आहे ज्याद्वारे तुम्ही वस्तू आणि सेवांसाठी पैसे देऊ शकता. शिवाय, तुम्ही ऑनलाइन आणि ऑफलाइन क्रेडिट कार्ड वापरू शकता.

रोख किंवा डेबिट कार्ड वापरून तुम्हाला मिळणाऱ्या मुख्य क्रेडिट कार्डच्या फायद्यांपैकी एक म्हणजे तुम्हाला मोफत क्रेडिटचा कालावधी मिळतो. त्यामुळे तुम्ही साठवलेले पैसे न वापरतासुध्दा बरीच उत्पादने घेऊ शकता.

म्हणून, तुमच्यासाठी योग्य असलेले कार्ड निवडण्यापूर्वी कोणत्याही क्रेडिट कार्डची वैशिष्ट्ये जाणून घेणे चांगले असते.

• क्रेडिट कार्डचे फायदे

१. ईएमआय पेमेंट्स –

ईएमआय म्हणजे थोडक्यात असं कर्ज जे प्रत्येक महिन्यात ठराविक रकमेतून फेडावे लागते. क्रेडिट कार्डचा एक वेगळा फायदा म्हणजे परवडणाऱ्या ईएमआयवर फ्लॅगशिप वस्तू खरेदी करण्यासाठी क्रेडिट कार्ड वापरले जाऊ शकते. तुम्ही निवडाल त्या कालावधीत याची परतफेड केली जाऊ शकते.

२. सोप्पी प्रक्रिया –

क्रेडिट कार्ड ऑनलाइन आणि ऑफलाइन उपलब्ध आहे. शिवाय, पात्रता निकष पूर्ण करणे सोपे आहे आणि यासाठी मूलभूत कागदपत्रांची पूर्तता करणे देखील सोपे आहे.

ऑनलाईन आणि ऑफलाईन या दोन्ही माध्यमात क्रेडिट कार्ड वापरता येत असल्याने कसली पंचाईत होत नाही. तसेच ते हाताळणे देखील सहजशक्य आहे.

३. अडचणीच्या काळात कर्ज –

आपत्कालीन खर्चाच्या बाबतीत वैयक्तिक कर्ज मिळविण्यासाठी क्रेडिट कार्ड सुविधांचा वापर केला जाऊ शकतो.

यावेळी तुमच्या बँकेचे क्रेडिट कार्ड पाहून आणि एकूणच तुमच्या मालमत्तेचा आढावा घेऊन अशी सुविधा क्रेडिट कार्डमुळे शक्य होते.

४. रोख पैसे काढणे –

डेबिट कार्डापेक्षा क्रेडिट कार्डचा आणखी एक फायदा म्हणजे जेव्हा तुम्हाला तुमचे बिल सेटल करावे लागेल तेव्हा तुम्ही एटीएममधून आगाऊ रक्कम काढू शकता.

५. सवलत/ऑफर/पुरस्कार –

स्पष्टपणे, सर्वोत्कृष्ट क्रेडिट कार्ड लाभ म्हणजे सवलत आणि ऑफर ज्या तुम्ही उत्पादनांच्या श्रेणीवर घेऊ शकता.

याशिवाय, तुमचा खर्च आणि तुम्ही कोणत्या प्रकारचे क्रेडिट कार्ड वापरता याच्या आधारावर तुम्हाला रिवॉर्ड पॉइंट मिळतात. हे नंतर अधिक सवलतींसाठी रिडीम केले जाऊ शकतात.

६. पेमेंट सुरक्षा –

क्रेडिट कार्ड हे एक डिजिटल साधन आहे जे तुम्हाला पेमेंटमध्ये सुरक्षितता देते. ज्यामध्ये मल्टी-फॅक्टर ऑथेंटिकेशन आणि इन-हँड सुरक्षा वैशिष्ट्यांची पूर्तता केली गेली आहे. त्यामुळे काळजी करण्याचे काहीच कारण उरत नाही.

७. क्रेडिटवर बिग-तिकीट उत्पादने –

तुम्ही तुमच्या क्रेडिट कार्डने उच्च श्रेणीची म्हणजेच महागाची उत्पादने खरेदी करू शकता. केवळ क्रेडिट-मुक्त कालावधीसहच नाही तर EMI मध्ये उत्पादने खरेदी केली जाण्याची त्यात सोय आहे. त्यामुळे बजेटवर देखील याचा जास्त मोठा परिणाम होत नाही आणि तुम्ही चिंतामुक्त राहता.

८. रोख रकमेपासून मुक्ती –

तुम्ही खरेदी करता तेव्हा क्रेडिट कार्ड तुमच्यासोबत रोख रक्कम घेऊन जाण्याची गरज दूर करते. हे ऑनलाइन खरेदीची सुविधा देखील देते.

त्यामुळे कधी पैसे राहिले, विसरले तर क्रेडिट कार्ड ही चिंता मिटवू शकते. शिवाय रोख रक्कम बाहेर घेऊन फिरणे तसे धोक्याचे असते. त्यामुळे क्रेडिट कार्ड हा निश्चिंत राहण्यासाठीचा योग्य पर्याय आहे.

तर हा होता क्रेडिट कार्डचे महत्व आणि त्याचे फायदे सांगणारा लेख. या लेखातून तुम्हाला नक्कीच क्रेडिट कार्डचे फायदे लक्षात आलेच असतील.

तेव्हा क्रेडिट कार्ड वापरण्यासंबंधी जागृत व्हा. स्वतःचा फायदा करून घ्या आणि हा लेख कसा वाटला तेही जरूर कळवा.